Baby’s

Vandaag hield ik een baby vast. Dat was lang geleden en voor het eerst sinds ik die van mij vasthield, niet onwennig. Heerlijk zelfs. Het was een warm genot voor mijn armen die haar vasthielden, mijn buik die haar op zich rusten liet en mijn heupen die haar wiegden.

Ik heb heel lang gedacht dat ik geen baby’s wilde. Eerst bedacht ik dat ik onvruchtbaar was (ik had daar allerlei bizarre theorieën voor, die ik u zeer graag bespaar). Toen vond ik dat ik wel zeker de slechtste moeder ter wereld zou zijn (moest mijn zorgzame armen, mijn lieve buik en mijn dansende heupen nog ontdekken). En toen viel ik in de liefde. En toen wilde mijn lijf – nee, niet mijn lijf, maar mijn zelfzuchtig, genetische materiaal zich in alle hevigheid voortplanten.

En voor ik het wist, had ik er twee. Twee heerlijke baby’s. Een Letterkind (Helena) en een Zonnekind (Elise). En ik vond het toen wel welletjes, maar ergens diep binnenin mijn bloed bleef er een doortastend stemmetje gillen dat ik mezelf verspreiden moest. Ik negeerde het. Ik ging er discussies mee aan. Ik stak honderdduizend rietjes in mijn vel en trachtte het uit me te zuigen. Het onding bleef zinderen onder mijn huid. Liet zich niet zomaar van de wijs brengen. Er zou een heuse meteoriet op zijn kop moeten vallen voor hij zich gewonnen zou geven…

En die meteoriet viel. Niet alleen op de kop van het onding, ook op die van mij. En op die van mijn huwelijk. Patat. Boem. Daar stond ik. Zonder man en zonder zeurend onding in mijn bloed. Het duurde even voor die stilte, die afwezigheid van aanhoudend gezoem me opviel. En dat ik besefte dat ik verlost was. Van die ontzettend doordringende neiging om jezelf onsterfelijk te willen maken door baby’s op de wereld te zetten.

Vandaag wil ik mezelf nog altijd onsterfelijk maken, maar ik heb daar andere gralen voor gevonden. Ik schrijf en laat me lezen (ik woon in mijn verhalen, ik voel in mijn gedichten). Ik dans (ik ontdekkingsreis ritmisch). Ik bemin (ik ontwaak en sterf in de liefde). Ik inspireer, ik lach, ik jank, ik luister, laat me ontroeren. En ik hou baby’s vast. Heerlijke, zachte, naar Zwitsal ruikende baby’s die iemand anders bepamperen mag 🙂

Volle pamper

Waarom, vraagt het Zonnekind, heet het Sportpaleis eigenlijk niet Muziekpaleis? Of Concertpaleis? Of Notenparadijs desnoods? Ik knik. Denk dat Google het wellicht weet, maar dat Google vandaag mijn kont kussen kan. Tja, waarom? We knikken nu allebei. Denken ons brein in rare vormen. Puntig tegen het plafond van onze schedels. Gelijk vlezige kerstbomen. Breed tegen onze oorschelpen. Gelijk bananasplits. Zonder slagroom. Met kruidenkaas. En een snuifje peper. We niezen. Er gaat een lichtje branden in onze bovenkamers.

Wat als de mensen dat nu eenmaal zo deden? Oppert het Zonnekind. Namen verzinnen die compleet de lading niet dekken. Wat als de wereld niet logisch maar raar zou zijn? Dan kreeg je heerlijk absurde combinaties in het straatbeeld.

Bloemenwinkel ‘Dampig Erwtensoepje’
Garage ‘De Lekkerbek’
Bakkerij ‘De Zweetpaté’
Babycrèche ‘De hitsige panter’
Slagerij ‘Mode met een hoek af’
Kapper ‘Kiekenkot’

We lachen. Halen we een frietje bij frituur ‘De volle pamper’? Ja! Heerlijk! Met veel mayonaise en bitterballen.

😀

Een week in tekeningen

Mijn schatje was zichzelf niet

bij de tête-à-tête

met appelsienen en rode wijn.

Het Letterkind laat zich nu Helenasia noemen.

We traden op bij christenvrouwen.

Het Zonnekind kijkt uit naar haar feest.

Mijn schatje dronk te veel wijnappelsienen.

xxx

Bang. In het schone huis.

In afwachting van de geboorte van mijn tweede boek “Boze wolven“, kribbel ik niet veel. Daarom krijgt u van mij een kribbeltje van een ander pluimig wezen in dit huis, het Letterkind. Zij broedt wat af.

Soms schaven we die eitjes dan samen bij en soms gooi ik er eentje stiekem te grabbel. (Mams is de stouterik in huis. Paps is lief en serieus. Het Letterkind is nog liever en nog serieuzer. Het Zonnekind is charmant en eigenwijs.)

Familiestamboom

  x  

  

We lachen wat af

Versje van Het Letterkind

Bang. In het schone huis.

Werkend. Zwijgend.
Loop je door het huis.
Je hebt de vloer gekuist.

Niemand weet waar je bent.

Jij zit op zolder.
Op te ruimen.
Je bent bang.

Van je eigen voetstappen.
Op de schone vloer.
Je borstel op de loer.

Terwijl ik beneden zit te huiveren.
Mijn water is aan het bruisen.

Bang. In het schone huis.

Zonnekind

Je zou denken dat ik mezelf herken in het letterkind. Dat is niet zo. Haar letters slingeren op geheel eigen wijze. Botsen soms met die van mij. Dat mag. Het leven is geen sprookje. Soms springt hier echter nog een ander kind in het rond. Dan zie je twee oortjes achter grassprieten in het gazon tevoorschijn komen. Het is het zonnekind. Ik kus haar vaak te pletter. En zij mij ook. En dan springen we samen door het gras. Zij, blakend van zon. Ik, pluizig. Gelijk het oude donderbeertje. Dat bijna onzichtbaar bromt op de melkkop die we kochten met artispunten van corona. Weet je dat nog?

Aan het begin van de zomer zegde het zonnekind een ster te willen worden. Een fonkelende ster. Hoog aan de hemel? vroeg ik. Het zonnekind schudde haar hoofd. Neen. Geen fonkelende ster hoog aan de hemel. Een turn-ster. Een grote. Het zonnekind weet altijd zonneklaar wat ze wil. Daar kan het letterkind nog wat van leren. Het letterkind weet nooit wat ze wil. Wil altijd alles en niks. Twijfelt hele dagen aan elkaar. Een turn-ster dus. Wel. Dan moet je op turnles. Toch?

Het hele idee groeide en groeide doorheen de zomer. Totdat er sterrenstaarten uit haar zonne-oren sijpelden. Een turn-ster. Een grote turn-ster. Met een grote, gouden medaille op haar buik.

En toen, toen stond ineens de eerste turnles voor de deur. Het zonnekind deed open. Bekeek het mormel scheef en ongeïnteresseerd. Draaide zich om en liet het onding staan waar het stond. Dreunde met boze stappen naar de slaapkamer. Veranderde in een brombeertje. Met donderwolkjes op haar buik. Zo niet. Dacht ik kordaat. Beval de beer om naar beneden te komen. Daar zaten we dan. Een grote brombeer. Een kleine brombeer. En een eerste turnles. We spraken geen woord. Lieten de rijstebrij onaangeroerd. Bliksemschichten schoten over en weer. Donderwolken verzamelden tegen het plafond. Na een uur, liet de eerste turnles het voor bekeken. Hij hield zich kalm en sprak bedeesd: Nou, zal ik volgende week nog een keertje komen? Ik glimlachte. Wat een schatje. Dat we het nog zouden bespreken. De deur in het slot.

De kleine brombeer duwde zwarte wolken aan de kant. Dikke tranen rolden over haar wangen. Dat ze zo graag een turn-ster wilde zijn. Een grote, glimmende turn-ster. Ik deed alsof ik haar niet hoorde, stopte mijn hoofd door ongestopte spleten in het wolkendek. Likte tranen uit de hemel. Tot de beer in zijn hol kroop, het zonnekind herrees. Volgende week komt ‘ie nog een keertje. Dan doen we het helemaal oppernieuw. En zonnestralen vielen over tafel. Twee vergulde bromberen. Aten samen. Rijstebrij. En sterrenstaarten.