Jardin d’amour

Op afstand
verzin je me
zacht en charmant

ik jou in veelvoud
in de lucht, in een waardplant
van dromen

begoochel je me
en jij mij met mijn staart
als een slang rond je

comfortabel
doen en laten
ik krab je

satijnen lakens
jij ontsnapt
in rafels

de dans
onwankelbaar
rondom mijn hoofd

Satijn

Ik bedenk je van satijn
en dartel als een sneeuwvlok
in mijn tuin

van de lavendelstruik
naar de wilde marjolein

in cirkels
sibillijns
vluchtig

een zwerm

Of is het mijn blik
die je tomeloos vindt
en verberg jij

je virtuoos
als ik je ontspin
in mijn bloemenbed?

 

 

Vlinders

Je stilzwijgen
is als een speld
in het

fladderen
ijlen
bezwijken

van vlinders
op je hoed

Ik slaak een zucht
(de laatste), jij perst
je lippen stijf opeen

dat je me loslaten moet

 

 

Ik popel je

Je droomt me

Snak niet naar mijn adem
het is jouw zuurstof die door mijn longen giert

Smacht niet naar mijn woorden
jij hebt ze zelf in mijn zinnen gestrooid

Honger niet naar me
het is jouw bloed dat door me kolkt

Kus en pluk vitale organen liever
uit mijn lijf. Mijn tong. Mijn mond.
De vlinders in mijn buik.

Wrijf me zacht en laat me vallen
een volle maan die je wanstaltig
transformeert, een zee van licht

Begeer me niet lief
ik besta niet eens

Kerstverhaal deel I

Dagenlang werd er al aan mijn deur geklopt. Of ik eindelijk dat kerstverhaal uitgebroed had. Ik riep dat ze me gerust moesten laten. Dat ik las. Nabokov. Mijn persoonlijke woestijn van schoon, warm taalzand. Om in te verdwalen (eerst zet je je monocle op, dan speur je naar minuscule gaatjes in je agenda, vervolgens zet je een snorkel op je kop en trek je zwemvliezen over je voeten, ten slotte duik je in de bijt) of om mijn hoofd in te steken (als de wereld mijn muur tracht omver te blazen met zijn nonsensbrij van uitgesproken meningen).

Beteuterd druipen ze af. Weeral bot gevangen. Waar blijft het geluk?

Maar dan ineens zie ik het. Het verborgen kerstverhaal in de woordenwoestijn van mijn Russische held. Ik roep mijn schatjes binnen. Zet hen op mijn dijen. Shht… stil nu… het verhaal gaat beginnen.

“Er was eens een exotisch eiland, dicht bij de Zuidpool. De sneeuw was er zo warm dat je in je onderlijfje skiën kon. Koning Charly II regeerde het eiland met zachte hand. Hij hield van mooie stofjes rond zijn lijf en van champagne met aardbeien uit ijskristallen glazen. Lang geleden was hij getrouwd met prinses Elisabeth van Antarctica. Maar zij woonde sinds jaren in hun buitenverblijf in Nice. Voorts liep hun huwelijk van een leien dakje. Het gleed. Gelijk een geboend snowboard het donshaar van verse sneeuw laat trillen zonder evenwel een spoor, een afdruk, een getuigenis na te laten. Charly hield van feesten en van theater. Van incognito bioscoopbezoeken en van vlinders. Hij hield van zijn eiland. Van de zachte, romige sneeuw die eeuwig plakken bleef op de toppen van het gebergte dat het eiland in twee deelde: de toeristische westkant met zijn schitterende stranden en de ruige, dichtbeboste oostkant met zijn kliffen en wilde pinguïnnesten.

Stilaan echter, groeide het ongenoegen over Koning Charly II. Men beweerde dat hij slechts een marionet was. Het uithangbordje van een gesloten elite. Charly stak zijn kop in het zand. Feestte. Ging naar het theater. Naar de opera. Incognito naar de bioscoop. Ving vlinders. Verdwaalde dagenlang aan de oostzijde van het eiland. Later verdween hij wel een week. Of twee. De verongenoegde stemmen klonken steeds luider en Charly stak zijn kop steeds dieper in het zand tot hij met zijn kruin op ongeboren sneeuw botste. Daar bleef hij ten slotte wel een maand plakken. En toen hij uitgehongerd en bevroren terug bij het paleis kwam, was de staatsgreep al een feit. De Extremen namen hem gevangen en sloten hem, in afwachting van een uitspraak van het Hoogste Hof, op in een stoffige rekwisietenkamer in het paleis.

Wordt vervolgd….

Boze wolven

Het is een beetje stil hier, hoorde ik u al meermaals denken. Zou de liefde over zijn? Tussen ons? Ga even zitten. Ik moet u iets vertellen. Mijn inkt is niet opgedroogd. Noch beschimmeld of verrot. Mijn verhalen zijn niet op. Ze borrelen nog lustig in mijn buik. Geduldig. Als rupsjes. Meeëters. Alleseters. Flapperend met ingebeelde vleugels. Dat deed ik vroeger ook. Tot ik een vlinder werd. En stierf. Diezelfde dag nog.

Ik heb mijn netje genomen en uitgevlogen vlinders gevangen. En nu plak ik ze in een boek. Een verhalenbundel. Boze wolven. Dat is de titel. Omdat iedereen ooit bang was. In het donker. In het bos. In het peperkoeken huisje. Op de hoek van de straat. Omdat iedereen ooit geloofde. In wat dan ook. Nachtvlinders die uit je mond komen ratelen. Ratten die krioelen over je lijf. Pieren op de bodem van je buik. Boze wolven achter de struik.

Ik teken mij te pletter. Want elk hoofdstuk krijgt een prentje. Ik schrap mij te pletter. Want elke letter moet juist zijn. Ik schaam mij de wangen rood. Als mijn proeflezers me wijzen op veel te veel spaties. Of te weinig. Bizarre hoofdletters. Verhaspelde spreekwoorden. Vreemde neologismen. Rupsen.

Weldra mag u ook proeven. Voorlopig moet u geduldig zijn. Ik zal u af en toe iets gooien. Een kruimeltje waar u met zijn allen op mag vliegen. Gelieve elkaar niet dood te pikken. Dat is hier niet toegestaan.

Tekening bij het laatste hoofdstuk “Nachtvlinders”