Waar het fietspad in Rotem het Reselt kruist is enkele maanden geleden een nieuw fietscafé geboren. Fie heet het. Het heeft een gezellig buitenterrasje en een binnenruimte die daarop uitkijkt door een grote glaspartij. Nu de dagen kouder worden nestelen steeds minder mensen zich op het terras. En diegenen die het wel nog doen worden stilaan van binnenuit vreemd bekeken. Ondertussen kan met enige zekerheid geconcludeerd worden dat het ongeprikten zijn. Paria’s van de maatschappij.
Het doet me erg denken aan een belevingsvoorstelling die ik een paar jaar geleden maakte. Bij aankomst werden de mensen willekeurig ingedeeld in een A en een B groep. Families en koppels werden zo uit elkaar gehaald en aan de B mensen werd gevraagd om buiten (het was winter) te wachten. De A mensen mochten binnen plaatsnemen in een gezellige ruimte (die uitkeek op de parking waar de B mensen stonden te bibberen) waar ze verwend werden met een drankje en een hapje. Voor de B mensen ging de sfeer snel van wel grappig naar vervelend naar verontwaardigd tot boos. Voor de A mensen ging het van hilarisch naar enigszins meelijdend maar och ja, de hapjes zijn wel heel lekker.
Na de verdeling van het publiek in twee comfortklassen en de confrontatie door het raam van beide partijen, volgde er in onze voorstelling een coup de théatre: de A mensen mochten de schouwburg betreden en zouden de voorstelling volgen als kijkend publiek. De B mensen werden geblinddoekt naar het podium geleid en beleefden de voorstelling als participant, als meecreërend publiek.
De reacties achteraf waren bijna unaniem: als ze op voorhand een groep hadden mogen kiezen, hadden ze voor de volle beleving van de B groep gekozen.
Ik vraag mij af of er voor de B groep, de paria’s van de coronamaatschappij ook een coup de théatre volgen zal. Of zullen ze permanent tentoongesteld worden als curiositeit voor een publiek van onverschillige cultuursnuivers dat zich apathisch warmt aan koffie en loos comfort?
Evy Van Eynde 