De meermin was moe. Heel moe. Van het constante gedraai rond haar eigen as, van haar smeekbedes, van het windlied dat ondertussen zo misvormd weerklonk dat ze niet meer helder denken kon. Van zichzelf. Van de eenzame man op het eiland die ze voorgoed de rug had toegekeerd. Terugkijken kon niet meer. Dan zou ze verstenen. Dat weet het kleinste kind. En weet je wat het lot van een zeekei is? Erosie tot zandkorrel. Die dan tussen iemands tenen kruipt. Of erger: tussen iemands bilspleet. Dat wil je niet. Bovendien was ze het mirageuze karakter van de kapitein, die haar pad (nu ja…) maar bleef kruisen, in al zijn hoedanigheden, meer dan beu. Waarom weigerde dit voortvluchtige heerschap pertinent om zijn daadwerkelijkheid te bestendigen? Dat is een moeilijke zin, maar precies wat ze bedoelde, dus je moet hem nog maar eens herkauwen, beste lezer: Waarom weigerde hij pertinent om zijn daadwerkelijkheid te bestendigen? Zouden ze elkaar ooit écht ontmoeten? Zou hij haar ooit kussen? In haar nek of tussen haar dijen? Ze kon ook niet blijven wachten. Haar zandbank werd mul en van wachten word je oud. Ten slotte wilde ze niet langer opgescheept zitten met die blonde lokken, die heerlijke heupen, die ronde borsten en dat zandloperlijf. Weg ermee, dacht ze. Er waren vast efficiëntere personages voorhanden.
Ze begaf zich naar de kostuumafdeling. Het rook er muf en nachtvlinderig. Maar ook nostalgisch. En naar Eau de Cologne. 4711. Dat deed haar denken aan de stoffen zakdoekjes in blikken dozen van haar grootmoeder. Op de bodem van een rieten mand met kleine, aftandse rekwisieten, vond ze wat ze zocht: haar fonkelnieuwe karakter. Haar kersverse alias. Haar onontgonnen ik.
Voortaan zou ze door het leven gaan als sociaal insect, als compleet inwisselbaar radertje in een communistisch bolwerk. Zich niet bewust van zichzelf. En te allen tijde bereid zich op te offeren voor het volk. Zou ze een werker worden? Of een soldaat? Of misschien wel de koningin? Ja, dat zou het worden. Onze meermin werd koningin. Een idealer scenario zou je zelf niet kunnen bedenken.
De andere insecten metselden haar in, in een gouden honingkooi. Voortaan had ze maar één doel in het leven: werpen. Werkers stonden in een niet-aflatende file om voorgekauwd voedsel in haar mond te stoppen. Anderen stonden aan haar geslacht om onophoudelijk nakomelingen uit haar te trekken. Die werden dan onder strenge bewaking van soldaten naar de kraamafdeling gebracht. Haar koning bereed haar aanvankelijk nog als een enigszins geautomatiseerde, doch gestroomlijnde robot maar omdat haar eierstokken op den duur zo gigantisch geworden waren, smeerden speciale werkers zijn zaad nu in haar oven. De verhouding tussen het koningspaar was wanstaltig geworden. Ze was wel tien keer groter dan hij. Hij verloor het overzicht in haar. Van liefde kon geen sprake meer zijn, van verinwendigde toewijding des te meer. Misschien was dat wel genoeg? Misschien is liefde niet meer dan dat: verinwendigde toewijding. Zo verinwendigd dat je denkt dat het een deel is van wie je bent. Onlosmakelijk verbonden, zegt men dan. Maar wat betekent dat eigenlijk? Misschien was ze wel gewoon gedesillusioneerd? Wellicht. Ze had in elk geval alle tijd van de wereld om daarover te mijmeren want op den duur was ze zo compleet immobiel door haar reusachtige lijf dat dansen geen optie meer was. Dat was uiteraard geen toeval. Het stond in de sterren geschreven dat de koningin bewierookt, beknot en compleet onder de controle van het volk zou zijn. Halleluja! Leve de koningin!
U hebt nu vast, beste lezer, compassie met de meermin die geen meermin meer zijn wil. Ik begrijp dat, maar de eerlijkheid gebiedt mij toch om u te waarschuwen… Onze meermin is eigenlijk gewoon een aandachtshoer (Pardon my French). Ze wil niets liever dan dat u nu een petitie of nee, beter nog, een demonstratie door de straten van pakweg Parijs zou organiseren om te ijveren voor haar behoud. Transformatie is nu eenmaal moeilijk. Maar soms ook noodzakelijk. Tenminste, als je niet voor eeuwig en altijd in hetzelfde water wilt blijven dobberen.
