Sinds het begin van de coronacrisis heb ik mij verzet tegen de ondemocratische, onrechtvaardige aard van het beleid. Ik heb dat op een vreedzame, positieve manier gedaan en ik heb getracht om over mijn beweegredenen en mijn wensen voor de toekomst accuraat en niet opruiend te communiceren. Het was en is een slopende strijd om op deze manier gelijkgezinden rondom je te scharen en steun of begrip te vinden van mensen die het zich kunnen permitteren om zich te onthouden van een uitgesproken standpunt in deze maatschappelijke crisis waarvan steeds duidelijker wordt dat ze tot een omwenteling leiden zal.
Ik heb heel wat bagger over me heen gekregen. Ik heb heel wat stilte en minachting gevoeld, ook van mensen waarvan ik dacht dat het mijn vrienden waren.
Sinds een paar dagen loopt er een ontspoorde militair rond in de Limburgse bossen. Hij uitte bedreigingen aan de immer agitatorische Marc Van Ranst, hij stal een arsenaal aan wapens uit zijn kazerne, liet een afscheidsbrief na en ontlokte zo een internationale, van testosteron bevende klopjacht.
Ineens hoor je mensen, die al een jaar zwijgzaam de randjes van de maatregelen aflopen maar zich daar en public niet over uitspreken, steunbetuigingen uiten aan deze zogenaamde vrijheidsstrijder. Ineens zijn de mensen het beu. Ze kunnen niet meer. Ze gaan gebukt onder de maatregelen. Ze willen leven. Ze willen gerechtigheid. Ze zijn Jurgen. Bereid om vanuit hun luie zetel over lijken te gaan voor de vrijheid.
Ik snap dat niet. Waar waren deze mensen toen er vreedzaam gestreden werd voor diezelfde vrijheid? Waar waren deze mensen toen het constructieve, vreugdevolle verzet steun nodig had? Ik geloof niet dat een man met een wapen ooit bijgedragen heeft aan een structurele verandering die leidt tot een vreedzame, rechtvaardige maatschappij. Ik geloof dat mannen met wapens bijdragen aan de instandhouding van een inherent gewelddadig systeem waarvan ze zelf, net zoals wij allemaal, uiteindelijk het slachtoffer zijn.
Mag ik iedereen oproepen om te stoppen met het verheerlijken van geweld? Geen enkel doel rechtvaardigt immers onrechtvaardige middelen. We mogen niet buigen voor de hype, de sensatie van het moment. We mogen ons niet laten leiden door externe factoren die erop gericht zijn om ons te laten voegen naar de eisen van een systeem dat niet gefundeerd is op menselijke behoeften. We moeten waarachtig en authentiek zijn en strijden volgens onze innerlijke leidraad. We moeten onszelf bewust en accuraat en vanuit een diep gevoel voor wat rechtvaardig en humaan is, rigoureus identificeren als constructieve, creatieve changemakers.
Evy Van Eynde 