Sprookjesbos

Wij woonden als kind in een bos. Een sprookjesbos. Met een metalen ros voor de deur. En een heks in het huisje op het einde van het pad. Rond het huisje had ze een web gespannen. Een sferisch web. Met verborgen magneten. Onze draver weerstond niet. Hoe we ook tegenstuurden, we belandden meermaals per week op de heksendorpel. Op den duur mochten we binnen zonder kloppen. Er zat sowieso geen deur in de deuropening. ’s Zomers niet. Dan moest je door een sluier van aaneengeregen walnoten en versteende rozijnen. Men zegde dat de heks getrouwd was. Ik geloofde dat niet. Ik geloof dat ze zichzelf soms in een echtgenoot omtoverde. Ze waren immers nooit allebei in het huisje. En ze waren op gelijke wijze boosaardig. Gewiekst. Geduldig. Altijd met een plan in het achterhoofd. Manipulatief. Onweerstaanbaar. Met een fluwelen mantelpakje aan.

Als we binnenkwamen, zat ze meestal voor het raam in de keuken. Daar rolde ze slechte dromen. De hele dag door deed ze dat. Met een slechtedromenmachientje. Onbewogen stopte ze boze herinneringen in het gleufje, dan friemelde ze een lege peul in het gaatje en dan: sjaksjak. Je kon er uren naar zitten kijken. Op het einde van de dag aten we bonensoep.

In het huisje woonde ook een papegaai. Die riep de hele dag dat hij douchen wou. En trek je bloesje uit. Trek je bloesje uit. Bloesje uit. In de douche. Bloesje uit. Trek je bloesje uit. Oelala. Bloesje uit. In de douche. Je werd er helemaal tureluut van. En als je dan terug opkeek, zat de echtgenoot aan tafel. De heks was dan altijd naar de winkel. Heel eventjes maar. Je mocht gerust blijven, ze zou zo terug zijn. Wij trapten daar niet in. Want de echtgenoot had lange vingers. Daarmee streelde hij graag over je rug. Zijn gele klauwen tippetapten over het Perzisch tapijt, gleden van de rozenstengels op de keukentegels onder je bloesje, streelden je vel, telden de huiverbultjes – één, twee, drieduizend – koorddansten op het rekkertje over je rug. De papegaai zong zijn lied. Trek je bloesje uit. Bloesje uit. Oelala. In de douche. Bloesje uit. En het volgende dat je je herinnerde was dat je over het steegje galoppeerde. Je hart in je keel. Vooruit. Vooruit. Over het pad. En dan sloop je heel stilletjes je kamer binnen. Dan trok je de dekens tot ver over je hoofd. Tot er een sterrenhemel ontwaakte, tolde boven je. En daarin verdronk je dan. Tot je alles vergeten was. Tot je ruggevel terug fluwelig zacht. Tot de gouden schaduwen sliepen. Tot het riedeltje zweeg op het einde van het pad.

Wij woonden als kind in een bos. Een sprookjesbos. Ma, pa en ik.

 

Advertentie

Sprookje: De Kapitein en de Zeegrietjes

Er was eens een eiland. Het bevond zich ergens in een maritiem niemandsland en het werd bewoond door een vreemdsoortig volkje. Eén keer per jaar vierde men er het feest van De Kapitein. Alle brave kinderen van het eiland kregen dan een zakje kwiekwies en zoute kapiteinsnoepjes. De Kapitein had een groot logboek. Daarin stond welke kinderen braaf geweest waren en welke niet. Stoute kinderen werden door de zeegrietjes, de hulpjes van De Kapitein, eerst een minuut lang met hun ondeugende hoofdjes onderwater geduwd en moesten dan met uitgestreken gezicht in een rauwe zee-egel bijten. De zeegrietjes vonden dat reuzeplezant. Ze dansten en huppelden dan blij en dwaas in het rond. Tot De Kapitein riep dat het welletjes geweest was. Iedereen op het eiland schuddebolde dan van het lachen. Wat waren die zeegrietjes toch grappig!

Het feest van De Kapitein was werkelijk de meest magische tijd van het jaar op het eiland. Het was een door iedereen op handen gedragen traditie die van generatie op generatie doorgegeven werd, hoewel er weinig consensus bestond over de precieze oorsprong van het feest.

De meeste stemmen riepen luid dat De Kapitein een edelmoedig zeeman geweest was die een hele reddingsvloot ontheemden uit zee gevist had en hen een eerlijke job aangeboden had. Die heimlozen waren in de loop der tijden veranderd in zeegrietjes door hun dieet van anemonen én doordat ze zich in curvy bochten moesten wringen als ze via het toilet in de huizen kropen om daar de kwiekwies en de kapiteinsnoepjes neer te leggen voor de brave kindertjes. Dat begreep het kleinste kind. Wie constant door toiletten kruipt, wordt curvy, blond en doldwaas. Waarom De Kapitein zelf geen gedaanteverwisseling ondergaan had, wist men eigenlijk niet. Misschien kroop hij niet door het toilet? Misschien deed één van de zeegrietjes gewoon de voordeur open met de sleutel? Misschien dat die zeegrietjes het geboortekanaal eerst zo uitholden en oprekten, dat hij er gewoon doorheen floepte zonder dat hij maar een wand raakte? Het zou kunnen. Men was het er niet over eens.

Er was echter ook een klein groepje eilanders dat beweerde dat De Kapitein de laatste overlevende geweest was van een schimmig piratenschip en dat de zeegrietjes in feite zeemeerminnen representeerden, die De Kapitein – in een laatste, wanhopige poging zijn schip te bestieren zonder bemanning – gevangen genomen had toen ze weerloos op een rots lagen te zonnebaden. De ronde welvingen, de lange blonde golven op hun hoofd en de nauwaansluitende pareljurkjes van de zeegrietjes herinnerden daar nog aan. Ze vonden het toiletverhaal totaal bij de haren gegrepen. Maar die groep was bevooroordeeld. Men beweerde dat het nazaten waren van een school meerminnen wiens rotsen te glibberig geworden waren en die hun toevlucht – ooit heel lang geleden – gezocht hadden op hun vruchtbare eiland. Of waren ze nu naar hun eiland getransporteerd om er goedkope eieren te leggen? Ook dat detail leek in nevelen gehuld. In elk geval: dat soort mensen ziet spoken! Beweerde men.

Ten slotte was er een derde, snel aanwassende groep die de hele rataplan van de mythe van De Kapitein – de toiletkronkels, de reddingsactie, de selectieve metamorfose – besprenkelde met een flinke snuf imaginair cultuurwortelspoeder en het sprookje bombardeerde tot het enige, échte ontstaansverhaal van hun eiland. De edelmoedigheid van De Kapitein sprak ook vandaag de dag nog uit de unieke aard van het eiland en zijn bewoners. En al wie daartegen was, mocht vertrekken! Zeker die belachelijke zeemeerminnazaten. Dat ze verdomme terug naar hun glibberrots gingen! En dan gooiden ze rotte kwiekwie-eieren naar de hoofden van de zeemeerminnazaten, luidkelend: Pak aan, Zeegriet! Lekker glibberig! Dat heb je graag, toch?! Hahahahahaahahahaha. Het was allemaal ook maar om te lachen natuurlijk.

En weet je, ach, het waren eigenlijk ook maar details. Details van een verhaal dat eigenlijk ook helemaal niet waar was. Het was gewoon een kinderfeest. Een leugentje om de stoute kinders onder de knoet te houden. En de brave kinders… nu ja, te bedotten met kado’s. Dat is toch wat volgroeide eilanders doen?! Of niet soms?