Afgelopen zaterdag ging ik naar de World Wide Demonstration in Ter Kamerenbos om te ijveren voor een genuanceerd coronabeleid en een vrije, vreugdevolle toekomst op mensenmaat. Tijdens eerdere manifestaties droeg ik protestborden met JA, IK WIL/EEN HUMAAN BELEID en NO CULTURE NO FUTURE. Zowat iedereen juichte deze slogans toen toe. Dit maal echter verkondigde ik: THE FUTURE IS FEMALE. Die boodschap werd minder unaniem positief onthaald. De meeste vrouwen staken instemmend hun duim omhoog, veel mannen reageerden echter bedenkelijk, afwijzend of minachtend, hoewel er zeker ook mannen waren die mijn actie (al dan niet voorzichtig) toejuichten. Achteraf ontspon zich ook online een discussie over het waarom van deze boodschap op een manifestatie tegen de coronamaatregelen. Bovendien stelde men zich de vraag of deze boodschap niet al te polariserend, kort door de bocht of naïef was.
Ik zie heel deze crisis als een laatste stuiptrekking van het fundamenteel gewelddadige kapitalistische systeem dat inherent teert op de uitbuiting van onze aarde, op de ontwrichting van gemeenschappen en op de devaluatie van het menselijke leven, in het bijzonder dat van iedereen die niet beantwoordt aan de norm van wit, rijk, heteroseksueel en mannelijk. De jarenlange besparingen in de zorg – een sector waarin voornamelijk vrouwen werken – is een illustratie van die permanente devaluatie van het menselijke leven en de huidige crisis vloeit daar direct uit voort.
In die zin is deze pandemie een zoveelste symptoom dat ons waarschuwt voor de onderliggende, structurele systeemzweer die op barsten staat. En het huidige absurde maatregelencircus dat beleid heet, zal weldra niet meer blijken te zijn dan een pleister op een etterende wonde.
We hebben geen gewelddadige revolutie nodig. Revoluties leiden niet tot structurele veranderingen. Ze veranderen de naam van het regime, maar niet de fundamenten ervan; ze plaatsen andere personen op dezelfde postjes van dezelfde hiërarchieën maar stellen de mechanismen van het systeem amper in vraag.
We hebben constructieve, creatieve, collectieve strijdlust nodig om van onderuit een nieuw systeem te creëren dat gebaseerd is op menselijkheid, verbondenheid en sociale rechtvaardigheid. Vrouwen kunnen in dit soort van strijd het voortouw nemen. Vrouwen werden en worden immers bij uitstek fysiek, economisch en sociaal gedevalueerd binnen het patriarchale, kapitalistische systeem. Wereldwijd zie je de laatste decennia dan ook een feministisch activisme groeien dat uitgesproken antikapitalistisch is en dat zich bezighoudt met én veranderingen creëert op het vlak van alle belangrijke aspecten van het leven: onze relaties met elkaar en met onze leefomgeving, educatie, lichaamsbewustzijn, gezondheid, voeding, kleinschalige landbouw, lokale economie en sociale rechtvaardigheid.
Met dit soort van strijdlust en engagement kunnen we deze crisis het hoofd bieden en fundamenteel alternatieve vormen van samenleven uitdiepen en verwezenlijken in de politiek van het dagelijkse leven.
De slogan THE FUTURE IS FEMALE is niet polariserend, kort door de bocht of naïef: Het is een appel aan iedereen die zich inzet voor een rechtvaardigere wereld om zich aan te sluiten bij deze constructieve, creatieve, collectieve feministische strijd voor een vreugdevol, verbonden en humaan bestaan voor iedereen.
Evy Van Eynde 