Zal ik liefde noemen (3)

Tromgerof…. rof, rof, rof, rof, roffel!!!!!

U leest het goed, dames & heren, mijn dichtbundel ‘Zal ik liefde noemen’ is geboren!!!

In zeven hoofdstukken verken, omarm, onderga en spuug ik afwisselend de verschillende gedaantes van de liefde uit. Zoals u van mij gewoon bent zijn mijn gedichten persoonlijk (doch vaak ook gedramatiseerd), muzikaal (lees ze voor!) en vol van schone, rare, liefdevolle beelden!

Ik heb mij in deze bundel van een behoorlijk broze kant laten zien, dus ik hoop van harte dat u ‘m smaken kan, lieve lezers!

Op zaterdag 23 februari vindt de officiële presentatie van ‘Zal ik liefde noemen’ plaats in Hasselt. Daarover later meer! Het belooft in elk geval een fantastische avond te worden!

Ondertussen kan u mijn bundel al bestellen via evyvaneynde@yahoo.com voor de democratische prijs van 12,50€.

Zo en dan ga ik nu een suikerboontje eten!

 

 

 

 

 

Advertenties

Zal ik liefde noemen

– Achter de schermen…

– Welke schermen, Evy?

– Ah, ja! Wacht… Opnieuw! Uhmmm…. Totaal in het geniep….

– Evy!

– Wat nu weer?

– Misschien gebruik je toch best een uitdrukking met een minder boosaardige connotatie… Subiet denken de mensen nog dat je gluiperige intenties hebt!

– Ja, zeg…. Ze moeten maar niet zo.. uhm… denken! Dat ze eens stoppen met denken, nondedju! Ons vader zei altijd: Laat het denken maar over aan de paarden, die hebben een grotere kop.

– Paarden hebben een hoofd…

– Ach, hou uw bek toch gewoon toe! Ik wil iets zeggen! Iets belangrijks en ge onderbreekt mij de hele tijd met uw onbenullige zever. Zwijg gewoon uw lip!

– ….

– Een beetje geniepig achter de schermen dus… hield ik mij bezig, beste lezer, met een worp. Een worp. Ja! U heeft dat goed verstaan. Allez, het is te zeggen: Ik hield me bezig met de voorbereidingen van een heuse worp. Een geboorte zou ge ook kunnen zeggen. Ik was drachtig, ook dat is helemaal accuraat! Zwanger! In verwachting! Van het blije soort! Ik zat vol!

– Evy! Dat zegt ge toch niet… Ik zat vol…

– Zeurpiet, zwijg! Ik zat vol zeg ik u, beste lezer! Ik zat vol met woorden, zinnen, verzen, regels, witruimtes, komma’s, uitROEPtekens, (cata)strofes, letters, klanken, bijtend rijm, verzinsels, verhalen, gedichten en poëzie! Poëzie zeg ik u! Godverdomme! (Dat moest eruit!)

– Uhm, Evy…..

– Wat is er?

– De mensen weten niet waarover je spreekt hoor… Je moet duidelijker zijn, duidelijke, klare taal schenken!

– Maar ik ben een dichter. Eentje van het rare soort. Ik spreek nooit duidelijke taal. Ik verbloem. Ik fantaseer (hele waarheden bij elkaar). Ik dramatiseer. Ik overdrijf. Ik romantiseer. Ik bevreemd. Ik verwar. Ik haspel. Ik bazel. Ik verzin. Ik fabuleer.

– Ik snap het!!!! Zeg het nu maar gewoon. De mensen zitten op het puntje van hun stoel!

– Denkt ge? Heus?

– Heus.

– Anders moet gij het maar zeggen. Ik denk dat ik misschien liever heb dat gij het doet. Klaar en duidelijk. Gewoon zo van bam bam bam. Zonder gezever.

– Ben je zeker? Je wilt dat ik de aankondiging doe?

– Ja. Gij doet de aankondiging. En ik sta hier gewoon. Naast u. Een beetje te blozen. Dat kan ik namelijk ook goed.

– Oké. Klinkt goed. Ben je klaar?

– Helemaal. Doe nu maar! Subiet houden de mensen het nog voor bekeken!

– Dames & Heren…

– Uh… mag ik toch even onderbreken?

– Uhm… ja, zeker. Wat is er?

– Ach, nee, doe maar… Ik zeg altijd ‘Beste lezer!’… maar Dames & Heren is ook goed. Ja. Doe maar!

– Ahum… goed dan. Dames & Heren! Met veel trots kondig ik de nakende geboorte aan van Evy’s…..

– …. nieuwste literaire worp! De afgelopen maanden schreef en schrapte ik naarstig een bundel vol met lieve, stoute, opgewonden, triestige, hoopvolle, boze, ondeugende, rare, schone, ontwapenende liefdesgedichten. Het is nog een weekje wachten tot de bundel effectief het levenslicht zal zien, maar ik wil u zeer graag al verklappen dat deze schone, poëtische parel de titel ‘Zal ik liefde noemen’ dragen zal!

Zal ik liefde noemen

Voor deze publicatie ging ik in zee met MUG books. Wouter van Heiningen heeft mij enorm goed (persoonlijk, adviserend en altijd met respect voor mijn artistieke bedoelingen) begeleid in heel het creatieve en praktische proces van deze bundel.

Ik ben ook bijzonder blij met de cover! Ik mocht daarvoor een afbeelding van een werk van kunstenaar – en goede vriend van mij – Niels Cleuren gebruiken. Wacht tot u het ziet, beste lezer, u gaat het fantastisch vinden!

Ondertussen tel ik ongeduldig af (en nu kunnen we dat samen doen!) naar volgende week! Dan worden ze geboren, die kleine, lieve, guitige bundeltjes van me!

Wordt vervolgd!

Baby’s

Vandaag hield ik een baby vast. Dat was lang geleden en voor het eerst sinds ik die van mij vasthield, niet onwennig. Heerlijk zelfs. Het was een warm genot voor mijn armen die haar vasthielden, mijn buik die haar op zich rusten liet en mijn heupen die haar wiegden.

Ik heb heel lang gedacht dat ik geen baby’s wilde. Eerst bedacht ik dat ik onvruchtbaar was (ik had daar allerlei bizarre theorieën voor, die ik u zeer graag bespaar). Toen vond ik dat ik wel zeker de slechtste moeder ter wereld zou zijn (moest mijn zorgzame armen, mijn lieve buik en mijn dansende heupen nog ontdekken). En toen viel ik in de liefde. En toen wilde mijn lijf – nee, niet mijn lijf, maar mijn zelfzuchtig, genetische materiaal zich in alle hevigheid voortplanten.

En voor ik het wist, had ik er twee. Twee heerlijke baby’s. Een Letterkind (Helena) en een Zonnekind (Elise). En ik vond het toen wel welletjes, maar ergens diep binnenin mijn bloed bleef er een doortastend stemmetje gillen dat ik mezelf verspreiden moest. Ik negeerde het. Ik ging er discussies mee aan. Ik stak honderdduizend rietjes in mijn vel en trachtte het uit me te zuigen. Het onding bleef zinderen onder mijn huid. Liet zich niet zomaar van de wijs brengen. Er zou een heuse meteoriet op zijn kop moeten vallen voor hij zich gewonnen zou geven…

En die meteoriet viel. Niet alleen op de kop van het onding, ook op die van mij. En op die van mijn huwelijk. Patat. Boem. Daar stond ik. Zonder man en zonder zeurend onding in mijn bloed. Het duurde even voor die stilte, die afwezigheid van aanhoudend gezoem me opviel. En dat ik besefte dat ik verlost was. Van die ontzettend doordringende neiging om jezelf onsterfelijk te willen maken door baby’s op de wereld te zetten.

Vandaag wil ik mezelf nog altijd onsterfelijk maken, maar ik heb daar andere gralen voor gevonden. Ik schrijf en laat me lezen (ik woon in mijn verhalen, ik voel in mijn gedichten). Ik dans (ik ontdekkingsreis ritmisch). Ik bemin (ik ontwaak en sterf in de liefde). Ik inspireer, ik lach, ik jank, ik luister, laat me ontroeren. En ik hou baby’s vast. Heerlijke, zachte, naar Zwitsal ruikende baby’s die iemand anders bepamperen mag 🙂

Bloemen en bijtjes

Ik dacht: Het is volop komkommertijd. Dus laat me iets schrijven over de bloemen en de bijtjes. Op één of andere manier werkt mijn brein zo. Zeker als het warm is. Als zweetdruppels van de muren glijden. Onder je voetzolen. En daar zwemvijvers groeien. Met zoenvissen in. Zoenvissen, die hun getuite lippen tegen de achterkant van je spiegel kleven. Zodat je twee keer kijken moet. Voor je jezelf herkent.

Blub blub blub. Zoenen maar.

Goed. Ik ging dus iets schrijven over de bloemen en de bijtjes. Maar toen bedacht ik: Hee, morgen word ik verwacht in de loofgangen van de Prinsentuin. Daar, mogen mijn gedichten morgen tot leven komen. In de hoofden van de mensen. Daar, mogen ze andere gedachten ontmoeten. Daar, krijgen ze een nieuwe thuis.

http://dichtersindeprinsentuin.nl/

Zeg nu zelf: Zo een belangrijke gebeurtenis laat je toch niet zomaar passeren. Daarvoor doe je een extra inspanning. Daarvoor moeten andere dingen wijken. De bloemen bijvoorbeeld. En de bijtjes dan ook maar. Spijtig. Hoor ik je denken. En ik denk het met jou. En daarom, beste lezer en ook wel omdat mijn acuut tijdsgebrek ondertussen chronische proporties aanneemt, daarom, maak ik een éénpansgerecht. Een bordje met van alles wat. Tapas. Mezze. Hapjes. Een bordje met bloemen en bijtjes. Een bordje ook met een aandenken aan morgen. Een bordje met veel smaak. Fris. Gelijk komkommers. Kleurrijk. Gelijk de mensen in de Prinsentuin.

Wanneer kom je buiten spelen?

De afgelopen maanden werkte ik noest aan een gedichtenbundel. Ik schreef. Ik tekende. Gedichten en Illustraties. Ondertussen is ‘ie bijna af. Affer dan vorige week in elk geval. En wellicht ook affer dan morgen. Want schrijven is schrappen. En schrappen is opnieuw schrijven. En tekenen. En wachten tot Photoshop opent op een trage PC. En ondertussen liters koffie drinken. En je elke dag voornemen dat je morgen gemberthee zult nemen. Met een wolkje honing. En zoete gedachten aan koekjes en nougat.

De werktitel luidt “Wanneer kom je buiten spelen?” Dat mag ik al verklappen. En ik mag ook al tekeningen tonen die helaas de eindmeet niet zullen halen. Die reeds sneuvelden. En nu onvermoeibaar ronddwalen achter mijn scherm. Licht en Luid kloppen als de klok middernacht slaat. En kiezelstenen zich afvragen waarheen de nachtegalen gevlogen zijn….

Helaas. Geen illustratie voor “In de kast”

Spijtig. Geen voer voor “Meneer Peeters”

Enkel het bootje heb ik gerecyclart

voor “De kleine prins” & voor “Nachtegalen”

Te figuratief. Voegde niks toe aan “In de kast”.

Niet geschikt voor deze bundel. Misschien later, elders…

De overige miskleunen bespaar ik u, beste lezer. In de hoop dat u toch zal overwegen om mijn bescheiden bijdrage aan een meer lyrische wereld, in te kijken, te besnuffelen en wie weet…er een paar euro’s aan te besteden!

Ondertussen schrap en schrijf ik verder. Hier aan de overkant van je scherm. Klop gerust eens aan. Als je ongeduldig wordt. Weldra. Beste lezer. Kom ik buiten spelen!